Minimani vám ukážu, že aj malí veľa dokážu. V jednej sade nájdete milého penového kamaráta z ríše zvierat, ktorý bude pre vaše deti verným spoločníkom nielen počas dňa. Jeho príbehy ožijú aj v krásne ilustrovanej knižke, ktorá poučí aj zabaví. Vďaka aplikácii spoznáte, čo je to rozšírená realita. Najmenší penoví priatelia ožijú vo virtuálnej podobe a vašim deťom sa otvoria dvere nekonečnej zábavy.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Est enim aliquid in his rebus probabile, et quidem ita, ut eius ratio reddi possit, ergo ut etiam probabiliter acti ratio reddi possit. Duo Reges: constructio interrete. Ac tamen, ne cui loco non videatur esse responsum, pauca etiam nunc dicam ad reliquam orationem tuam. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis;
Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Quonam modo? Primum quid tu dicis breve? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Restinguet citius, si ardentem acceperit. Qui est in parvis malis. Quae duo sunt, unum facit. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet.
Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur. Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Cum autem dispicere coepimus et sentire quid, simus et quid ab animantibus ceteris differamus, tum ea sequi incipimus, ad quae nati sumus. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Non perfecti autem homines et tamen ingeniis excellentibus praediti excitantur saepe gloria, quae habet speciem honestatis et similitudinem. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Non enim in selectione virtus ponenda erat, ut id ipsum, quod erat bonorum ultimum, aliud aliquid adquireret. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet.
Manebit ergo amicitia tam diu, quam diu sequetur utilitas, et, si utilitas amicitiam constituet, tollet eadem. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Hanc in motu voluptatem -sic enim has suaves et quasi dulces voluptates appellat-interdum ita extenuat, ut M. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Et quae per vim oblatum stuprum volontaria morte lueret inventa est et qui interficeret filiam, ne stupraretur. Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est? Quis istud, quaeso, nesciebat? Graccho, eius fere, aequalí? Qui autem voluptate vitam effici beatam putabit, qui sibi is conveniet, si negabit voluptatem crescere longinquitate?
Quare conare, quaeso. In eo autem voluptas omnium Latine loquentium more ponitur, cum percipitur ea, quae sensum aliquem moveat, iucunditas. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Immo videri fortasse. Quod enim dissolutum sit, id esse sine sensu, quod autem sine sensu sit, id nihil ad nos pertinere omnino. Quamquam te quidem video minime esse deterritum.
Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Sed quod proximum fuit non vidit. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Sed in ceteris artibus cum dicitur artificiose, posterum quodam modo et consequens putandum est, quod illi §pigennhmatikÒn appellant; Nonne odio multos dignos putamus, qui quodam motu aut statu videntur naturae legem et modum contempsisse? Itaque contra est, ac dicitis;
Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? At vero illa, quae Peripatetici, quae Stoici dicunt, semper tibi in ore sunt in iudiciis, in senatu. Crasso, quem semel ait in vita risisse Lucilius, non contigit, ut ea re minus agelastoj ut ait idem, vocaretur. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Is hoc melior, quam Pyrrho, quod aliquod genus appetendi dedit, deterior quam ceteri, quod penitus a natura recessit. Si id dicis, vicimus. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Sed videbimus.
Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Itaque non discedit ab eorum curatione, quibus praeposita vitam omnem debet gubernare, ut mirari satis istorum inconstantiam non possim. Theophrastum tamen adhibeamus ad pleraque, dum modo plus in virtute teneamus, quam ille tenuit, firmitatis et roboris. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Idemne, quod iucunde? Hoc est non dividere, sed frangere. Sed tamen intellego quid velit.
Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Quis istud possit, inquit, negare? De maximma autem re eodem modo, divina mente atque natura mundum universum et eius maxima partis administrari. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Et si in ipsa gubernatione neglegentia est navis eversa, maius est peccatum in auro quam in palea. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod.
Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt.
Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Epicurei num desistunt de isdem, de quibus et ab Epicuro scriptum est et ab antiquis, ad arbitrium suum scribere? Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Et quae per vim oblatum stuprum volontaria morte lueret inventa est et qui interficeret filiam, ne stupraretur. Sed residamus, inquit, si placet. Nunc vides, quid faciat.
Ut id aliis narrare gestiant? Quonam modo? A mene tu? Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Cur iustitia laudatur?
Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Atque haec contra Aristippum, qui eam voluptatem non modo summam, sed solam etiam ducit, quam omnes unam appellamus voluptatem. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Itaque ut quisque optime natus institutusque est, esse omnino nolit in vita, si gerendis negotiis orbatus possit paratissimis vesci voluptatibus. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Stoicos roga. Ut pulsi recurrant? Nam e quibus locis quasi thesauris argumenta depromerentur, vestri ne suspicati quidem sunt, superiores autem artificio et via tradiderunt.
Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Summae mihi videtur inscitiae. Atque etiam ad iustitiam colendam, ad tuendas amicitias et reliquas caritates quid natura valeat haec una cognitio potest tradere. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quis enim potest istis, quae te, ut ais, delectant, brevibus et acutis auditis de sententia decedere? Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse;
Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Ea possunt paria non esse. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur.
Quod quoniam in quo sit magna dissensio est, Carneadea nobis adhibenda divisio est, qua noster Antiochus libenter uti solet. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Quamquam ego non quaero, quid tibi a me probatum sit, sed huic Ciceroni nostro, quem discipulum cupio a te abducere. Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere? Ita enim se Athenis collocavit, ut sit paene unus ex Atticis, ut id etiam cognomen videatur habiturus. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; In omni enim arte vel studio vel quavis scientia vel in ipsa virtute optimum quidque rarissimum est.
Scrupulum, inquam, abeunti; Sed cum ea, quae praeterierunt, acri animo et attento intuemur, tum fit ut aegritudo sequatur, si illa mala sint, laetitia, si bona. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;
Et quod est munus, quod opus sapientiae? Age, inquies, ista parva sunt. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Vives, inquit Aristo, magnifice atque praeclare, quod erit cumque visum ages, numquam angere, numquam cupies, numquam timebis. Quorum omnium quae sint notitiae, quae quidem significentur rerum vocabulis, quaeque cuiusque vis et natura sit mox videbimus. Se dicere inter honestum et turpe nimium quantum, nescio quid inmensum, inter ceteras res nihil omnino interesse. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?
Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Sit enim idem caecus, debilis. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Nunc agendum est subtilius. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.
Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Cuius tanta tormenta sunt, ut in iis beata vita, si modo dolor summum malum est, esse non possit. Aderamus nos quidem adolescentes, sed multi amplissimi viri, quorum nemo censuit plus Fadiae dandum, quam posset ad eam lege Voconia pervenire. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Prioris generis est docilitas, memoria; Nam hunc ipsum sive finem sive extremum sive ultimum definiebas id esse, quo omnia, quae recte fierent, referrentur neque id ipsum usquam referretur. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto auctoritatem oratio non habet. Hic ambiguo ludimur. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant.
Tum ille: Ain tandem? Nos vero, inquit ille; Non prorsus, inquit, omnisque, qui sine dolore sint, in voluptate, et ea quidem summa, esse dico. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Atque omnia quidem scire, cuiuscumque modi sint, cupere curiosorum, duci vero maiorum rerum contemplatione ad cupiditatem scientiae summorum virorum est putandum.
Cave putes quicquam esse verius. Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Tum ille: Finem, inquit, interrogandi, si videtur, quod quidem ego a principio ita me malle dixeram hoc ipsum providens, dialecticas captiones. Proclivi currit oratio. In contemplatione et cognitione posita rerum, quae quia deorum erat vitae simillima, sapiente visa est dignissima. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Sed in ceteris artibus cum dicitur artificiose, posterum quodam modo et consequens putandum est, quod illi §pigennhmatikÒn appellant; Et hanc quidem primam exigam a te operam, ut audias me quae a te dicta sunt refellentem. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Itaque his sapiens semper vacabit.
Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Ut pompa, ludis atque eius modi spectaculis teneantur ob eamque rem vel famem et sitim perferant? Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Tum ego: Non mehercule, inquam, soleo temere contra Stoicos, non quo illis admodum assentiar, sed pudore impedior; Summae mihi videtur inscitiae. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est.
Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. At hoc in eo M. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi.
Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Minime vero, inquit ille, consentit. Quasi vero aut concedatur in omnibus stultis aeque magna esse vitia, et eadem inbecillitate et inconstantia L. Fadio Gallo, cuius in testamento scriptum esset se ab eo rogatum ut omnis hereditas ad filiam perveniret. Non igitur bene. Sed ad illum redeo. Hoc non est positum in nostra actione. Atque etiam valítudinem, vires, vacuitatem doloris non propter utilitatem solum, sed etiam ipsas propter se expetemus. Quae enim cupiditates a natura proficiscuntur, facile explentur sine ulla iniuria, quae autem inanes sunt, iis parendum non est. Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro;
Summus dolor plures dies manere non potest? Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Quibus natura iure responderit non esse verum aliunde finem beate vivendi, a se principia rei gerendae peti; Istic sum, inquit. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Quae similitudo in genere etiam humano apparet.
Non est igitur summum malum dolor. Et summatim quidem haec erant de corpore animoque dicenda, quibus quasi informatum est quid hominis natura postulet. Nam, ut saepe iam dixi, in infirma aetate inbecillaque mente vis naturae quasi per caliginem cernitur; Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Beatus sibi videtur esse moriens.
Nullis enim partitionibus, nullis definitionibus utuntur ipsique dicunt ea se modo probare, quibus natura tacita adsentiatur. Alterum autem genus est magnarum verarumque virtutum, quas appellamus voluntarias, ut prudentiam, temperantiam, fortitudinem, iustitiam et reliquas eiusdem generis. At enim sequor utilitatem. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Quocirca intellegi necesse est in ipsis rebus, quae discuntur et cognoscuntur, invitamenta inesse, quibus ad discendum cognoscendumque moveamur. Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Sed ad bona praeterita redeamus.
Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Hoc est non dividere, sed frangere. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Atqui si, ut convenire debet inter nos, est quaedam appetitio naturalis ea, quae secundum naturam sunt, appetens, eorum omnium est aliquae summa facienda. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Iam in altera philosophiae parte. Immo sit sane nihil melius, inquam-nondum enim id quaero-, num propterea idem voluptas est, quod, ut ita dicam, indolentia? Venit ad extremum;
Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Esse enim, nisi eris, non potes. Haec non erant eius, qui innumerabilis mundos infinitasque regiones, quarum nulla esset ora, nulla extremitas, mente peragravisset. De maximma autem re eodem modo, divina mente atque natura mundum universum et eius maxima partis administrari.
